Kleszcze żywią się krwią żywiciela, a w przypadku silnej inwazji mogą powodować anemię. Są również ważnym wektorem poważnych chorób, które są przenoszone przez ich ukąszenie, a niektóre z nich mogą być również przenoszone na ludzi. Zwalczanie kleszczy u psów jest bardzo ważnym obowiązkiem, ponieważ jest uważane za kwestię zdrowia publicznego.
Oto niektóre z najważniejszych chorób, które mogą przenosić:
Wywoływana przez bakterię Borrelia burgdorferi.
Przenoszona przez kleszcze z rodzaju Ixodes (czarne kleszcze).
Objawy: gorączka, utrata apetytu, letarg, zapalenie stawów, bóle mięśni, zapalenie opon mózgowych, choroby nerek.
Wywoływana przez bakterię Rickettsia conorii.
Przenoszona przez kleszcza Rhipicephalus sanguineus.
Objawy: gorączka, bóle mięśni, utrata apetytu, obrzęk węzłów chłonnych, wymioty, biegunka, problemy z oddychaniem.
Wywoływana przez bakterię Ehrlichia canis.
Przenoszony przez kleszcze z rodzaju Rhipicephalus spp.
Objawy: gorączka, obrzęk węzłów chłonnych, niewydolność oddechowa, utrata masy ciała, zaburzenia krwawienia.
Wywoływana przez pierwotniaka Babesia canis.
Przenoszony przez kleszcze Dermacentor spp.
Objawy: gorączka, utrata apetytu, żółtaczka, niedokrwistość, zapaść sercowo-naczyniowa.
Wywoływana przez bakterie Anaplasma phagocytophilum i Anaplasma platys.
Przenoszona przez kleszcze różnych gatunków.
Objawy: gorączka, depresja, anoreksja, zapalenie wielostawowe, krwotok.
Leiszmanioza jest poważną chorobą, która może dotknąć psy i inne ssaki, w tym ludzi; jest wywoływana przez pasożyta zwanego Leishmania. Zakażenia Leishmania spp., a dokładniej L. infantum, są zwykle przenoszone przez określone gatunki „ owadów-wektorów” należących do grupy ćmiankowatych (zwanych również „muchami piaskowymi”). Muchy piaskowe są owadami nocnymi i są aktywne tylko od zmierzchu do pierwszych godzin nocnych i o świcie. W klimacie umiarkowanym muchy piaskowe są aktywne od kwietnia do listopada na półkuli północnej, podczas gdy w krajach tropikalnych można je znaleźć przez cały rok.
Leiszmanioza pozostaje ważną chorobą odzwierzęcą, szczególnie w Ameryce Południowej i basenie Morza Śródziemnego, a także w Afryce Wschodniej. Uważa się, że psy są nadal dominującym rezerwuarem, chociaż u innych zwierząt towarzyszących, w tym kotów i koni, stwierdzono klinicznie istotne zakażenie.
Do zarażenia dochodzi, gdy mucha piaskowa przenosząca pasożyta ugryzie psa. Pies zostaje wówczas zarażony i staje się żywicielem pasożyta. Kiedy inna mucha piaskowa ugryzie zarażonego psa, połknie pasożyta wraz z krwią i będzie przenosić go do momentu ugryzienia innego psa, ponownie przekazując pasożyta.
Nie wszystkie zarażone psy zachorują, niektóre pozostaną bez objawów, a u innych choroba będzie miała różny stopień nasilenia. Objawy kliniczne są bardzo zróżnicowane w zależności od odpowiedzi immunologicznej zwierzęcia.
Objawy leiszmaniozy u psów mogą się różnić w zależności od nasilenia infekcji i odpowiedzi układu odpornościowego zwierzęcia.
Typowe objawy obejmują:
Zapobieganie leiszmaniozie u psów ma kluczowe znaczenie, szczególnie w regionach, w których choroba jest powszechna.
Środki profilaktyczne obejmują: